Tussen Abbotsbury en het eiland Portland komt de kiezelwal los van het land. Het kustpad loopt er langs de lagune achter de wal : de Fleet. Het is een schitterende plek voor vogelliefhebbers. De naam heeft niets met de Engelse vloot te maken maar is vroeg-middeleeuws Saksisch en betekent "ondiep water". Precies zoals "vliet" bij ons.
Het Keltische gebied van Cornwall en Devon ligt dus ver achter ons - we zijn nu in Dorset. Ik ben benieuwd of er (naast de "ham" op het einde van dorpsnamen) nog bekend in het oor liggende plaatsnamen zullen volgen.
Ik was al bijna in de havenstad Weymouth (en al ver voorbij de onzichtbare grens waarbij passanten elkaar niet meer groeten, maar op stedelijke manier doen alsof ze er niet zijn) toen iemand me aansprak. Hij was een paar jaar geleden begonnen aan de South West Coast Path maar was halfweg moeten stoppen met een kniekwetsuur.
Ik ben dus blij en dankbaar dat het lijf perfect blijft meedoen de hele tocht lang, behalve de kleine wandelklachtjes (wat stijve spieren en één keer een turistaatje en vandaag ook een roodverbrand gezicht).
Pas op het einde van de etappe, daar waar de kiezelwal vast zit aan Portland, kwam het geluid van de golven er weer bij. Golven die breken op een kiezelstrand geven een mooi complex geluid. De golf die breekt, dan water dat tussen de steentjes indringt en het gebroebel van lucht die van tussen de stenen door het water borrelt en dan het getik van de kiezels die met de terugkerende golf over elkaar rollen en glijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten