Vanmorgen in Lyme Regis had ik een heel trage start. De aankomst in Abbotsburry was dus in het donker.
Tijdens het onbijt raakte ik aan de praat met de gerante. Daarmee bedoel ik: een echt gesprek en niet alleen maar de gewone social talk. Haar zus blijkt architectuur te studeren en daarbij heel innovatief uit de hoek te komen. Ze doet (als student!) een stageproject in Japan ivm waterzuivering met wieren. Maar het boeienste was het samen doorbladeren van een thesis of zo waarin ze het had over de architectuur-beleving van een mooie wandeling. Met de etappe van gisteren langs de Undercliff als een van de cases. Quick Steps - Slow Toughts.
Vandaag terug mooi over de klifrand. Zo kon de chaos van de verzakkingen in de undercliff eens van bovenuit bewonderd worden. Alle bordjes van "geen toegang - grondverschuiving" werden gewoon genegeerd en dat was allemaal perfect veilig.
De kliffen werden steeds lager. De eerste waren nog 150 m, op het einde waren er geen meer en waren er zelfs kleine lagunes achter de kiezelwal. Want die kiezelwal - in 50 tinten bruin - is echt de hoofdrolspeler van de etappes van vandaag en morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten