En nog ééntje om het af te leren

Als extraatje deed ik vandaag nog de tocht van Worth Matravers naar Lulworth Cave. De etappe die alleen maar toegankelijk is in het weekend als het leger even stopt met schietoefeningen.

Een hele leuke etappe die veel herinneringen opriep aan stukken van de tocht. Echte golven, van die trage hoge Atlantische golven die tientallen meter hoog opspatten. De kalkmijnen deden me denken aan de tin- en slate-mijnen van in Cornwall. Wind die 's avonds zo erg werd dat ik van het pad geblazen werd. En 's middags surfers (zoals het eerste deel van de tocht) en kajakkers (zoals in het laatste stukje Cornwall). En het spookdorp Tyneham dat ontruimd moest worden voor oefeningen voor D-Day : net als bij Torcross. Spectaculaire voorbeelden van erosie (20 m in 150 jaar, ze hebben de uitkijktoren verplaatst voor ie zou instorten). En een stukje avontuur in de undercliff (korter maar ruiger dan in Lyme Regis).

Het meest bevreemdend moment was het stuk op Lulworth Range tussen de kapotgeschoten tanks. Na twee maand Engeland bouw je een gezonde portie scepsis op tegen de overdosis gevaars- en verbodsbordjes. Dus waarom zou je niet even van het pad afmogen? Het is toch vooral nepmunitie die hier afgeschoten wordt? Tot je de zwartgeblakerde tank-karkassen ziet en op het pad een verdwaalde kogel vindt. Wow - dat is echt hier. 

Morgen : de terugreis. 

Terugkijken

Ik wandelde het hele South West Coast Path:
- 1000 km stappen,
- 52 dagen
- zo'n 35000 hoogtemeter (4 keer de Everest)
- ongeveer 2500 keer een hek of haag passeren - de helft met poortjes, de andere helft met trapjes en ook een paar keer los erover
- 42 slaapadresjes boeken
- 16 estuaria passeren (soms met brug, vaak met een veerboot, soms met een lange busrit eromheen en een paar keer met een extra alternatieve route)
- langs 100-en strandjes en nog veel meer kliftoppen, allemaal anders
- 2000 foto's, ...
- door 4 counties
tussen Minehead op 23 oktober en de haven van Poole op 13 december.

Bij de aankomst : geen hoera piek, geen "yes we did it". De vreugde zat in de reis zelf, niet in het einddoel. Ik heb alle dagen genoten. Van het steeds veranderende landschap, het geluid van de wind en de golven of van de zalige stilte als die er even niet waren, van de toevallige ontmoetingen, van de warme douche 's avonds en het stevige ontbijt 's morgens. Van de leuke emailtjes uit België en het schrijven van de blogjes.
Maar vooral van de ontspanning, van het elke dag op zichzelf kunnen beleven.
Natuurlijk was ik ook wel eens koud of nat of had ik pech bij het boeken van overnachtingen of ... Maar dat maakte niets uit. Het echte genieten zat hier in, dat je tijd en vrijheid had om maar met één ding bezig te zijn.

Het was een privilege om deze tocht te mogen doen. Vooral nu, in deze uitzonderlijk mooie herfst.

Veel mensen vroegen "welk stuk van het pad was nu eigenlijk het mooiste?". Wel, ik weet het niet. Dit stuk Engelse kust is zo gevarieerd dat het telkens anders is.

Het was ook een bezoek aan het Engeland van nu. Een land dat nog altijd erg fier is op zijn periode als wereldmacht en waar het leger trots zijn plaats krijgt, maar tegelijkertijd beseft dat zijn wegen, scholen, gezondheidszorg, openbaar vervoer,industrie, ...  achteruit gaan. Waar de klasse-maatschappij opvallend vaak aanwezig is. Waar vrijwilligerswerk fantastische dingen doet: behoud van natuur en van oude gebouwen en domeinen,  reddingsdiensten op zee, museums, oude spoorwegen, ... en een groot deel van het kustpad.

Waar er veel meer respect is voor natuur en mooie landschappen dan in België.

Fog in the Channel

Het doel voor vandaag was Worth Matravers naar Chain Ferry, de laatste officiële etappe van het South West Coast Path. Omdat ik logeer in Swanage was er dus eerst een busritje nodig. Blijkbaar wonen er in Worth Matravers niet genoeg kinderen want er is heen bus 's morgens - alleen maar op de middag. Dus werd dit logistieke puzzeltje opgelost door eerst de laatste helft van de etappe te doen en dan de eerste helft. Logisch tóch?

En morgen doe ik als mooie afsluiter toch nog de etappe door het militair gebied van Lulworth Ranges.

Wat een gevoel dat geeft om het hele South West Coast Path in één keer te hebben gestapt: daar gaat een andere log op in.

Vandaag was het nevelig en nat. Eindelijk nog eens een regendag zou ik denken.

Speciale plekjes : duinen op z'n Purbecks, met heidestruikjes tot op de hoogwaterlijn. De krijtrotstorens van de Harry Rocks. En de kunstmatige kalksteengrotten, waarbij halverwege de klif rotsblokken van goede kwaliteit werden uitgehakt in lange gangen. De blokken werden daarna met kabels op kleine bootjes neergelaten. Of een vluchtig bezoek aan de Swanage Railway, een klein museumlijntje dat op vrijwilligers draait.

Koninklijke hoogte

De tocht volgde ook vandaag de Purbeck Way. De zee was er alleen in het begin en einde wat bij. In Wareham als een brave getij-stroom op de rivier. En 's avonds op het strand van Swanage opnieuw met het gedruis van brekende golven, zoals het hoort voor een tocht langs het Coast Path.

De voormiddag was een snelle opeenvolging van polders langs een trage rivier, zandige heide, kleiputten en oud bos op een kalkheuvelflank. Heerlijk wandelen en geen mens te zien.

De middagbreak was bij Corfe Castle. Hier staan de ruïnes van wat van in de vroege middeleeuwen (de tijd van de Saksen) over Willem de Veroveraar tot in de 17e eeuw een koninklijke burcht / jachtslot was. Na de burgeroorlog is het kasteel opgeblazen. Veel te koninklijk en veel te frivool voor de puriteinse leider Cromwell. De ruïnes op zich zijn nog indrukwekkend genoeg. Dit moet een machtige burcht geweest zijn. 

De rest van de tocht volgde de Purbeck Hill, een kalkheuvel die zo'n 100 m boven het landschap uitsteekt en tientallen km kaarsrecht van West naar Oost loopt. Ook hier was er een hele reeks grafheuvels van een paar 1000 jaar voor Christus. Precies op een plek waar de kam op zijn smalst is en van beide kanten perfect kan gezien worden. Belangrijke graven moesten blijkbaar een soort van overal zichtbare bakens zijn in die langvervlogen tijd.

Waregem?

Vanuit Lulworth loopt het kustpad door een enorm oefenterrein van het Britse leger. Er werd vandaag zwaar geoefend: de hele dag door tak-tak-tak en af en toe een reeks BOEM's. Het kustpad is afgesloten en dat tot het weekend.

In plaats daarvan koos ik voor de West Purbeck Way : een trail van 2 dagen met tussenstop in Wareham. In de middeleeuwen was dit een van de belangrijkste handelshavens van Engeland; door het dichtslibben van de zeearm verhuisde de handel naar een andere zij-tak van het estuarium nl. naar Poole. Het resultaat is een klein stadje met een klein haventje en vesten en een simpel middeleeuws stratenplan. De gebouwen zijn veel jonger ; ook hier heeft de burgeroorlog van ca. 1640 lelijk huisgehouden.

De wandeling was een leuke afwisseling van weiland, kleine dorpjes, heide en dennebossen en een heel natuurlijke rivier waarin het water lekker kan meanderen.

Achterpoortje

Weymouth - Lulworth was een heel gevarieerde etappe. Het eerste stuk was vlak, en ging over een wandeldijk en een stukje schorre middenin de buitenwijken van Weymouth. Daarna werden de kliffen beetje bij beetje steeds hoger en spectaculairder. Portland was de hele dag een opvallende blikvanger. Een paar zijsprongen brachten me bij de resten van een Romeins tempeltje en een radarpost van de RAF uit WW2. En bij een weitje vol pasgeboren lammetjes en hun mama's. Zou het dan toch lente zijn?

De zonsondergang over de enorme rotspoort van Durdle Door was onvergetelijk mooi. Ik bleef er zo lang rondhangen dat ik het al even mooie baaitje van Lulworth Cove bijna miste.

Keizerlijke Kalkgroeves

Het kustpad volgt een lus langs de kliffen van Portland. Ik ben er op een paar plaatsen van afgeweken omdat ik getipt was over speciale plekjes.

Vanaf de 17e tot ver in de 20e eeuw was de specifieke kalk van Portland intensief gebruikt in belangrijke gebouwen van de British Empire. Dat gaat van de St-Paul's kathedraal in Londen tot de zerkjes en monumenten op de Britse oorlogskerkhoven. Portlandkalk werd gebruikt in heel het imperium, tot in Nieuw Zeeland aan de andere kant van de planeet.

De goede kalksteen zit in een laag van zo'n 10-15 m dik. De kalk van slechte kwaliteit was nog goed genoeg voor de haven van Weymouth : miljoenen tonnen voor de bouw van kilometerslange "breakwaters" die de hele baai van Weymouth afschermen. En toen de haven af was werden de slechte brokken gewoon over de klifrand gegooid of opgestapeld in lange ruwe muren. 

Dat was grotendeels slecht betaald handwerk. De grootste groeve, die van de staat, draaide op dwangarbeiders. De meeste kleine groeves werkten zoals het er nu nog aan toe gaat in bv. Kongo, met stroken die aan één arme familie werden uitgeven.

Het hele landschap van dit eiland is dus vergraven of bedekt met puin en ruwe rotsblokken. Maar toch heeft het iets wilds. De wandeling was een aaneenschakeling van ontdekkingskes. De beelden die her en der zijn uitgehakt in de Tout Quarry. De klimrotsen waar je kan klimmen op wat ooit druipstenen waren in een grot. Het labyrint van paden in diepe kloven in de King Harry Quarry. De fossiele schelpen op het zuidpuntje - de Bill van Portland. De grotten die de golven in de klifrand eroderen en die je hier voor een keer wel veilig van vlakbij kan bekijken (de groeves waren ook vlakbij) enz enz.