Zen stappen langs Big Brother in Bude

Hartland naar Bude. In zen-mode 20 keer afdalen naar eem riviertje en evenveel keer er terug uitklimmen tot op de kliffen. Alles samen 1400 klimmeter en 30 km. Met links een zicht als in de Hoge Venen of in een Schotse glen  en rechts de golven die breken op een soort zwart koraalrif aan de voet van 100 m hoge kliffen. Saai?  Ik raak er niet op uitgekeken! :-)

Onderweg ook de grens van Cornwall. En de afluisterbasis van Morwenstow. Hier staan een 30 schotelantennes waarmee Britse en Amerikaanse spionagediensten  alle communicatiesatellieten aftappen en ook de zwaarste transatlantische glasvezelkabel, die hier ("toevallig" hier) aan land komt.

Dead end in Devon

Vandaag een wandeling van Clovelly naar Hartland. Dit stukje van county Devon heeft de eerste geologen geïnspireerd om de periode waarin de lokale leisteen en zandsteen lagen zijn gevormd, het Devoon te noemen.

Ongelooflijke contrasten tussen de zachtgolvende groene weitjes en de brutale schipbrekende kliffen.

De blikvanger heel de dag was het eiland Lundy, 20 km verderop. Moeilijk te trekken, ik heb me al beklaagd dat ik geen telelens meeheb.

Kort voor het einde passeer je de kerk van Stoke. In de middeleeuwen een bloeiende centrumstad met een grote kerk en de machtigste abdij van heel de streek. Nu een gehuchtje van 100 huizen...  In die kerk ook de eerste verwijzing naar Arthur.

Op naar het hoofddorp Hartland dan maar. Daar hebben ze zeker een pub of tearoom waar ik iets lekker heet tjokvol calorieën kan genieten, terwijl het buiten miezert en de bus er nog niet is. Mmmm.  

Noppes. Alle pubs dicht. Voorlopig dieptepunt van de tocht : dik tweeenhalf uur wachten in een klam bushokje.

Vanavond slaap ik dus in Bude waar ik twee nachten boekte. Zo kan ik morgen de superlange etappe Hartland-Bude met een lichte rugzak maken.

Betalen om een dorp te mogen bezoeken?

De tocht vandaag ging van Westward Ho ! naar Clovelly.

Heel merkwaardig dorp Clovelly. Alle gebouwen, bestrating, haventje met kleine vissersbootjes en kaai van 14e eeuw... zijn nog precies zoals 100 jaar geleden. So what, zou je dan denken. Een soort Damme of Carcasonne of zo. Met veel art&craft shops en restaurantjes en ezelritjes en ga-eens-mee-met-een-krabvisser pakketten om de boel financieel leefbaar te houden?

Ja dat is zo.

Maar hier gaan ze nog verder.
Aan de vele honderden toeristen die hier iedere dag langskomen vragen en krijgen ze 7£ - ca. 9 euro, gewoon om het dorp in te mogen. Je moet het maar doen. Stel je eens voor dat ze dat aan de stadspoorten van Brugge doen.
Mijn B&B hospita zei vlakaf : ze laten dat dorp draaien als een business, anders zou het wellicht leeglopen en vervallen. En het helpt natuurlijk dat het hele dorp eigendom is van één baron of zoiets.

Appledore

Net nu ik zo wat het ritme vasthad van trekken door overweldigende natuur ...
kom ik terecht in twee stadjes met heel authentieke centra : Appledore en Bideford. Deze haventjes liggen een tiental km landinwaarts langs de rivier Torridge.

Heerlijk contrast tussen de grijze lucht en de felgekleurde gevels. En veel vrolijker dan de standaard britse rijtjeshuizen of suburbs.

Er is hier een ongelooflijk streng hondedrolbeleid met GAS-boetes en de typisch Britse bordjes enz. Wel vreemd om hondebaasjes het drollenzakje te zíen gebruiken in een gebiedje waar paarden en schapen en koeien vrij rondlopen en ook hun... juist.

Stadje = wasserette. Ik heb echt intens genoten van de geur en de touch van vers gewassen kleren. Mmm.

Is dit nu storm?

Woolacombe - Braunton Burrows

Wat ik me beetje bij beetje afvraag is of de Britten die superstraffe wind géén storm noemen omdat het echt nog veel erger kan - of dat dit gewoon Brits understatement is. Naar Belgische maat was dit echt een storm (een dag later zat die storm ook in België).

In elk geval : de surfers trekken er zich niets van aan. Echt op een plank staan zat er blijkbaar niet in (de meesten probeerden niet eens en wie het probeerde hield het max een seconde vol) dus bleef iedereen leuk peddelen in de branding, van knulletjes en meiden van 10 jaar tot supersportieve surfgoden en -godinnen. 

Een kaap gerond

Een kaap ronden. Het gaf me vandaag (Combe Martin - Ilfracombe - Woolacombe) net hetzelfde gevoel als in de bergen een col passeren.

Ervoor : hoge kliffen met hier en daar een kiezelstrand, de kalme zee van het Kanaal van Bristol, toeristen... die soms wandelen maar vooral binnen zitten.
En na Morte Point : brede gouden zandstranden, duinen, woeste golven recht uit den Atlantic, massa's surfers.
En de kaap zelf : een doorgangsplek. Veel wind / veel spray. Een machtig landschap, maar volgens mij toch beter te genieten in twee gangen.

En in dat nieuwe landschap zal het (wie zei daar "eindelijk"?) regenen. De pronostiek van BBC-wheater de komende dagen is : non stop regen. De grote test voor regenbroek en -jas dus.

De hoogste klif van Engeland

Lynton - Combe Martin

Opnieuw droog weer; het regenfront was zo sympathiek om 's nachts te passeren. Maar wel wind op de kliffen, man zoveel wind!!

Op de rand van de hoogste klif - de Big Hangman - 300 m boven de zee. Blijkt de hoogste van de UK. Vooral de hoogte en de wind zijn impressionant, van de branding hoor je toch niets. In die Schots aandoende uithoek werd vroeger tinerts gedolven. Nu is het alleen een uniek uitzichtspunt.

Durbuy aan zee

Opnieuw een heel mooie etappe, van Cullbone naar Lynton.

Oude dwergeikebossen afgewisseld met uitzichten vanop enorme kliffen. De bossen doorsneden met steile riviertjes hadden iets van de wildste plekjes in de Ardennen
En Lynton al helemaal. Een mix van Durbuy en Coo. Zo overdreven kitscherig dat het weer mooi wordt. Met kabelbaan, met massa's hotels, met tientallen art en kraft shops (en geen enkele supermarkt), met lawaaierige boot camp team building in de buurt,... enz enz.

Vandaag ook de eerste andere SWCP wandelaars ontmoet. Een koppel uit de buurt van Londen dat na bijna 20 jaar de hele tour afwerkte en deze week nog enkele etappes opnieuw doet.

Porlock - of ontpoldering op z'n Engels

Een schitterende eerst dagtocht van Minehead over Porlock naar Cullbone.
Met Schots aandoend hoogveen (met bijpassende stortvlagen), met een oud station van de reddingsdiensten (met windkracht 10, jawel) en een idyllisch dorpje Cullbone (dat eeuwenlang diende voor verbanning van melaatsen).

Maar het hoogtepunt waren de  nog jonge schorren van Porlock. Zo'n 5000 jaar geleden werd de hele baai afgesloten door een kiezelwal. Het meer erachter werd met de tijd opgevuld met zand en klei en zo ontstond een soort moeras dat daarna tot polder werd omgezet. En dat ging prima,... tot een jaar of 5 terug een bres in de kiezelwal werd geslagen.

Geen West-Vlaamse oplossing (gooi rap een camion of 50 grind in dat gat en weet je wat, gooi er maar dat bouwpuin in dan zijn we er ook van af). Geen Hollandse oplossing (we bouwen een dure dijk achter de kiezelwal en meteen ook nog een bezoekerscentrum). Neen, men laat het gewoon gebeuren. Dus ligt hier een schitterend schorrengebied groter dan het Zwin doorsneden met kreekjes waar 2 maal per dag de zee in en uitstroomt. Behalve wat paadjes voor de wandelaars en hier en daar een oud stenen muurtje herstellen (zodat het een soort dijkje wordt) is hier echt niets gedaan.

Ondertussen waren de regen en noorderwinden over dus was het echt genieten.

Gepakt en gezakt

10 kg gerief in een rugzak. Daar zal ik het mee doen in de komende maanden. Zonder winkeltje iedere morgen en B&B iedere avond lukt dat natuurlijk niet. Zo avontuurlijk is het natuurlijk ook weer niet.

Het grootste avontuur voor morgen is het fameuze Britse spoorwegengebeuren. Wat een zootje van maatschappijen tariefstructuren afwijkingende betaalwijzes enz enz. Alles wat normaal is op een TGV of ICE of luchthaven voor tickets...  is anders. En de britse regels niet volgen, betekent dat je tickets automatisch ongeldig worden. Benieuwd wat het wordt...