Ik wandelde het hele South West Coast Path:
- 1000 km stappen,
- 52 dagen
- zo'n 35000 hoogtemeter (4 keer de Everest)
- ongeveer 2500 keer een hek of haag passeren - de helft met poortjes, de andere helft met trapjes en ook een paar keer los erover
- 42 slaapadresjes boeken
- 16 estuaria passeren (soms met brug, vaak met een veerboot, soms met een lange busrit eromheen en een paar keer met een extra alternatieve route)
- langs 100-en strandjes en nog veel meer kliftoppen, allemaal anders
- 2000 foto's, ...
- door 4 counties
tussen Minehead op 23 oktober en de haven van Poole op 13 december.
- 1000 km stappen,
- 52 dagen
- zo'n 35000 hoogtemeter (4 keer de Everest)
- ongeveer 2500 keer een hek of haag passeren - de helft met poortjes, de andere helft met trapjes en ook een paar keer los erover
- 42 slaapadresjes boeken
- 16 estuaria passeren (soms met brug, vaak met een veerboot, soms met een lange busrit eromheen en een paar keer met een extra alternatieve route)
- langs 100-en strandjes en nog veel meer kliftoppen, allemaal anders
- 2000 foto's, ...
- door 4 counties
tussen Minehead op 23 oktober en de haven van Poole op 13 december.
Bij de aankomst : geen hoera piek, geen "yes we did it". De vreugde zat in de reis zelf, niet in het einddoel. Ik heb alle dagen genoten. Van het steeds veranderende landschap, het geluid van de wind en de golven of van de zalige stilte als die er even niet waren, van de toevallige ontmoetingen, van de warme douche 's avonds en het stevige ontbijt 's morgens. Van de leuke emailtjes uit België en het schrijven van de blogjes.
Maar vooral van de ontspanning, van het elke dag op zichzelf kunnen beleven.
Natuurlijk was ik ook wel eens koud of nat of had ik pech bij het boeken van overnachtingen of ... Maar dat maakte niets uit. Het echte genieten zat hier in, dat je tijd en vrijheid had om maar met één ding bezig te zijn.
Maar vooral van de ontspanning, van het elke dag op zichzelf kunnen beleven.
Natuurlijk was ik ook wel eens koud of nat of had ik pech bij het boeken van overnachtingen of ... Maar dat maakte niets uit. Het echte genieten zat hier in, dat je tijd en vrijheid had om maar met één ding bezig te zijn.
Het was een privilege om deze tocht te mogen doen. Vooral nu, in deze uitzonderlijk mooie herfst.
Veel mensen vroegen "welk stuk van het pad was nu eigenlijk het mooiste?". Wel, ik weet het niet. Dit stuk Engelse kust is zo gevarieerd dat het telkens anders is.
Het was ook een bezoek aan het Engeland van nu. Een land dat nog altijd erg fier is op zijn periode als wereldmacht en waar het leger trots zijn plaats krijgt, maar tegelijkertijd beseft dat zijn wegen, scholen, gezondheidszorg, openbaar vervoer,industrie, ... achteruit gaan. Waar de klasse-maatschappij opvallend vaak aanwezig is. Waar vrijwilligerswerk fantastische dingen doet: behoud van natuur en van oude gebouwen en domeinen, reddingsdiensten op zee, museums, oude spoorwegen, ... en een groot deel van het kustpad.
Waar er veel meer respect is voor natuur en mooie landschappen dan in België.
Mooie tocht Bert! Met plezier heb ik je blog gelezen en van je foto's genoten!
BeantwoordenVerwijderenGroeten,
Ken.
Veel respekt voor iemand die aaneensluitend gans deze tocht doet. En dan nog in het (diepe) najaar.
BeantwoordenVerwijderenIk droom er van, maar weet terzelfdertijd dat ik het nooit zou doen. Want bij uw opsomming waarmee deze blogpost begint, stoot ik bij het tweede puntje al op een onoverkomelijke limiet: 52 dagen van huis. Jaloers op wie zich wel kan losmaken, maar mijn grootste hobby waar ik ontzettend veel energie uit haal zorgt er voor dat ik geen twee weken kan gemist worden in mijn Engelse (jawel, Engels!!) tuin. Het is zoals met zoveel dingen in het leven: je wil het enerzijds voor geen geld missen, maar het legt je anderzijds wel beperkingen op.