Als extraatje deed ik vandaag nog de tocht van Worth Matravers naar Lulworth Cave. De etappe die alleen maar toegankelijk is in het weekend als het leger even stopt met schietoefeningen.
Een hele leuke etappe die veel herinneringen opriep aan stukken van de tocht. Echte golven, van die trage hoge Atlantische golven die tientallen meter hoog opspatten. De kalkmijnen deden me denken aan de tin- en slate-mijnen van in Cornwall. Wind die 's avonds zo erg werd dat ik van het pad geblazen werd. En 's middags surfers (zoals het eerste deel van de tocht) en kajakkers (zoals in het laatste stukje Cornwall). En het spookdorp Tyneham dat ontruimd moest worden voor oefeningen voor D-Day : net als bij Torcross. Spectaculaire voorbeelden van erosie (20 m in 150 jaar, ze hebben de uitkijktoren verplaatst voor ie zou instorten). En een stukje avontuur in de undercliff (korter maar ruiger dan in Lyme Regis).
Het meest bevreemdend moment was het stuk op Lulworth Range tussen de kapotgeschoten tanks. Na twee maand Engeland bouw je een gezonde portie scepsis op tegen de overdosis gevaars- en verbodsbordjes. Dus waarom zou je niet even van het pad afmogen? Het is toch vooral nepmunitie die hier afgeschoten wordt? Tot je de zwartgeblakerde tank-karkassen ziet en op het pad een verdwaalde kogel vindt. Wow - dat is echt hier.
Morgen : de terugreis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten