Het kustpad volgt een lus langs de kliffen van Portland. Ik ben er op een paar plaatsen van afgeweken omdat ik getipt was over speciale plekjes.
Vanaf de 17e tot ver in de 20e eeuw was de specifieke kalk van Portland intensief gebruikt in belangrijke gebouwen van de British Empire. Dat gaat van de St-Paul's kathedraal in Londen tot de zerkjes en monumenten op de Britse oorlogskerkhoven. Portlandkalk werd gebruikt in heel het imperium, tot in Nieuw Zeeland aan de andere kant van de planeet.
De goede kalksteen zit in een laag van zo'n 10-15 m dik. De kalk van slechte kwaliteit was nog goed genoeg voor de haven van Weymouth : miljoenen tonnen voor de bouw van kilometerslange "breakwaters" die de hele baai van Weymouth afschermen. En toen de haven af was werden de slechte brokken gewoon over de klifrand gegooid of opgestapeld in lange ruwe muren.
Dat was grotendeels slecht betaald handwerk. De grootste groeve, die van de staat, draaide op dwangarbeiders. De meeste kleine groeves werkten zoals het er nu nog aan toe gaat in bv. Kongo, met stroken die aan één arme familie werden uitgeven.
Het hele landschap van dit eiland is dus vergraven of bedekt met puin en ruwe rotsblokken. Maar toch heeft het iets wilds. De wandeling was een aaneenschakeling van ontdekkingskes. De beelden die her en der zijn uitgehakt in de Tout Quarry. De klimrotsen waar je kan klimmen op wat ooit druipstenen waren in een grot. Het labyrint van paden in diepe kloven in de King Harry Quarry. De fossiele schelpen op het zuidpuntje - de Bill van Portland. De grotten die de golven in de klifrand eroderen en die je hier voor een keer wel veilig van vlakbij kan bekijken (de groeves waren ook vlakbij) enz enz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten