De etappe Pendeen - Porthcurno is een speciaal geval. Niet het wandelen zelf : zoals de voorbije dagen : resten van mijnen, granietkliffen, aanrollende golven, dalletjes in en uit met telkens een kuitenbijtertje...
Wel de idee dat Lands End, het meest Westelijke puntje van Engeland, een eindpunt is. Of toch een keerpunt. Vanaf nu gaat het gemiddeld oostwaarts. Een rare plek Lands End. Het is hier niet mooier of ruwer of authentieker dan elders langs de kust en toch loopt het hier vol met toeristen. Precies Botrange in België - ook zo'n plek die alleen speciaal is om een cartografische reden.
En voor het eerst blijft de regen gewoon hangen. De truc van "de wind droogt alles weer tussen twee korte buitjes in", die truc werkte vandaag niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten