Ik heb waarschijnlijk al van tien etappes gedacht dat het wellicht de mooiste was, maar deze, van Princetown naar Ivybridge was uniek, magnifiek, een privilege dat ik hier en nu kon wandelen.
De voormiddag : zon, open hemel, windstil. Het had stevig gevroren dus geen modder (en er is er veel op Dartmoor) ; die was zo hard dat je er gewoon kon op lopen. En heel erg stil. Alleen het geluid dat je zelf maakte.
Rond de middag werd het drukker. Een eindje gestapt met twee trekkers die op de moor gekampeerd hadden (brrr!). En daarna de resten van de bewoning van zo'n 1000 a 2000 jaar voor christus gaan verkennen : een grensmuurtje, twee heuvels met op elk een aantal stenen grafheuvels en tussen die heuvels een rij kleine menhirs (alhoewel ik denk dat die door romantische 19e eeuwers zijn rechtgezet).
Op de rand van Dartmoor ben ik wat blijven nagenieten. Er kwam iemand bij me zitten en binnen twee minuten waren we in een heel diep gesprek. Heel speciale mens!
De drukte en het lawaai van Ivybridge... Wel, blijkbaar kon ik er na een paar dagen Dartmoor heel goed tegen.
Bert,
BeantwoordenVerwijderenmooie blog! ik geniet ervan... Je fotografisch talent is top!
enjoy verder
Dirk L