Van Portreath naar St-Ives : een dag met heel diverse indrukken.
Vrij snel na Portreath was het pad afgesloten. De dag ervoor of 's nachts was een heel stuk klif ingestort en was Engeland dus met een strook van zo'n 3 bij 30 m gekrompen. De zee aan de voet van de klif was nog bruin van zand en leem die in de zee terecht waren gekomen.
Dat soort aanwijzingen van de snelheid van de erosie krijg je hier iedere dag. Sinds de tijd van de Kelten of de Romeinen moet de hele kustlijn minstens 100 m achteruit gegaan zijn. En dat is dus hier in Cornwall met rotskliffen. Op plaatsen met een zachtere bodem is het iets van 100 m per eeuw + op dit moment een serieuze versnelling door global warming.
De locals die ik er naar vroeg liggen er niet wakker van. 't zal wel aan de vissers- of zeevaardersmentaliteit liggen : "de zee krimpt toch niet man, wat is het probleem."
Dat soort aanwijzingen van de snelheid van de erosie krijg je hier iedere dag. Sinds de tijd van de Kelten of de Romeinen moet de hele kustlijn minstens 100 m achteruit gegaan zijn. En dat is dus hier in Cornwall met rotskliffen. Op plaatsen met een zachtere bodem is het iets van 100 m per eeuw + op dit moment een serieuze versnelling door global warming.
De locals die ik er naar vroeg liggen er niet wakker van. 't zal wel aan de vissers- of zeevaardersmentaliteit liggen : "de zee krimpt toch niet man, wat is het probleem."
Bij de laatste grote klif van de dag een onverwachte surprise. Op een klein strand lagen een 30 zeehonden te dutten. Tot dan had ik er steeds maar één of twee gezien, heel ver in het water en nu zo'n troep vlakbij! Dat was ademloos en gedachteloos kijken.
Bij de baai van Hayle brak de zon door. Een eindeloos strand... met misschien maar 10 mensen. Zalig. (En morgen moet ik mijn zonnebril toch maar eens opzetten.)
Ik logeer in een jeugdherberg met vooral artiesten. Een heel speciale sfeer. De meesten komen hier les geven of volgen voor een paar maanden. St-Ives draait er echt op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten