Otters en Tijgers

De etappe tussen Torcross en Dartmouth zat vol variatie. Vlak en ruig langs de "etang" tussen Torcross en Slapton / veel korte klimmetjes maar o zo afgelikt en onderhouden in de buurt van Dartmouth. Het is hier duidelijk het Knokke-Zoute van de Engelse zuidwestkust.

Het strand ligt tussen Torcross en Slapton zo'n kilometer voor het land. Achter de strandwal ligt een binnenmeer. Zo helder en visrijk en zuiver dat er een familie otters zit.

In 1943 / 44 hielden de Amerikanen hier grootschalige oefeningen voor D-Day. Dit stuk strand leek goed op Utah Beach. Alle dorpen werden ontruimd. Bij de oefeningen kwamen achteraf gezien 5 maal meer soldaten om dan bij de landing zelf. De meest dodelijke oefening was "Exercise Tiger", deels door eigen kanonvuur maar vooral door enkele Duitse torpedoboten.

In Dartmouth viel het me op dat er zoveel huizen van net na 1646 zijn. Dat was het einde van een jarenlange burgeroorlog.

Het weer? Ik wordt echt verwend. Zo'n dikke twee weken met maar één echte regendag en een af en toe een heeeeel klein beetje motregen - te weinig om de regenjas voor aan te trekken. Perfect gewoon. 

Het verdwenen dorp

Vanmorgen ontdekte ik dat een van de hoofdstraten van Salcombe "Onslow Road" heet. In dit poshy dorp dat volledig is georganiseerd volgens de voorschriften van de Lifestyle tijdschriften en "keeping up appearances" kan dat tellen als statement...

De piepkleine veerboot bracht me weer in een prachtig wandelgebied. Behalve een gepensioneerde "vicar" (pastoor in de Engelse Kerk) kwam ik niemand tegen. De man bleek heel interessant en had niks "pastoorsachtig" ; misschien is dat omdat hij pas na 20 jaar consultancy hieraan begon? (Hoor ik iemand zeggen dat dit wel eens inspirerend zou kunnen zijn?). We deden het tweede deel, tot Torcross samen.

Het meest beklijvende was een bezoek aan het verdwenen dorp Hallsands. Dit is in 1917 bij een storm in zee gespoeld. De beschermende kiezelbank die voor het dorp in zee lag, was weggebaggerd en gebruikt bij de uitbouw van de haven van Plymouth. De mensen van het dorp hadden er toen al 20 jaar protest op zitten en kregen hierbij volledig gelijk van alle experts. Maar toch ging het graven door. Want de waarheid van managers en dure advocaten was een andere dan die van de natuur.
Waar hebben we dat nog gehoord?
Mijn wandelcompagnon maakte de vergelijking met een high-tech en exportgericht textielbedrijf dat in zijn parochie actief kapotgemaakt is in de Tatcherperiode, omdat dat in de perceptie van dure managers en advocaten de beste aanpak was. Ik dacht aan het nieuwsfeit van de week nl. het werd publiek dat de Royal Bank of Scotland al jaren een beleid heeft om bepaalde klanten met een perfect gezond bedrijf, actief naar het bankroet te dwingen voor de snelle winst van de vereffening.

Paarse rotsen en groen water

Bantham - Salcombe.
Op deze etappe bleek nog maar eens: "it's the geology, stupid". 
Vlak na Bantham waren het oude sterk geplooide leisteen (roodpaars) met daarop een laag puddingsteen (een soort natuurlijk beton en hier ook roodpaars). Beide lagen hebben een heel ander soort geologische geschiedenis en schelen een paar 100 miljoen jaar. De grens tussen beide lagen is heel scherp en omdat beide rotstypes zo anders zijn, is die grens ook enorm opvallend.

Die grens ligt hier toevallig -\+ op zeeniveau. De bovenste puddingrots erodeert veel sneller. Dus zijn er hier onder water uitgestrekte riffen. Resultaat: heel veel wrakken en monumenten voor dode zeelui en reddingswerkers, een onderzeese natuur die zo veelzijdig is dat men er een onderzees natuurreservaat van maakte en in Salcombe een heel actieve vloot krabvissers. En de lokale stoere jongens surfen niet, ze duiken.

Wat verderop verandert dit naar weer een ander soort leisteenrots. Heel hard, dus spectaculair steile kliffen in de vreemdste vormen.

Terug naar de kust

Deze etappe bracht me na drie dagen Dartmoor terug bij het kustpad. De blauwe draad waren twee rivieren. In Ivybridge werd ik door mijn b&b gastheer keurig afgezet bij de Erme, samen met nog een hoop tips en weetjes zodat ik zonder zorgen de Erme-trail kon volgen.

In Ermington was het uit met die luxe. Laatste brug!  Dus doorsteken naar een andere vallei. Die doorsteek was niet simpel. Paden die al eens verlegd worden (en waar een kranig omaatje mij terug op weg hielp), kleine tractorwegjes en onvermijdelijk een paar stukken langs hoofdwegen. Die stukken waren de meest stresserende kwartiertjes van de hele wandelreis.

In Aveton-Gifford tot Bantham nam ik de trail van het estuarium van de Avon. Klein en overzichtelijk in vergelijking met de ingewikkelde estuaria van de voorbije twee weken in Helford - Falmouth - Fowey - Looe - Plymouth.

Stilte en Steentijd

Ik heb waarschijnlijk al van tien etappes gedacht dat het wellicht de mooiste was, maar deze, van Princetown naar Ivybridge was uniek, magnifiek, een privilege dat ik hier en nu kon wandelen.

De voormiddag : zon, open hemel, windstil. Het had stevig gevroren dus geen modder (en er is er veel op Dartmoor) ; die was zo hard dat je er gewoon kon op lopen. En heel erg stil. Alleen het geluid dat je zelf maakte.

Rond de middag werd het drukker. Een eindje gestapt met twee trekkers die op de moor gekampeerd hadden (brrr!). En daarna de resten van de bewoning van zo'n 1000 a 2000 jaar voor christus gaan verkennen : een grensmuurtje, twee heuvels met op elk een aantal stenen grafheuvels en tussen die heuvels een rij kleine menhirs (alhoewel ik denk dat die door romantische 19e eeuwers zijn rechtgezet). 

Op de rand van Dartmoor ben ik wat blijven nagenieten. Er kwam iemand bij me zitten en binnen twee minuten waren we in een heel diep gesprek. Heel speciale mens! 

De drukte en het lawaai van Ivybridge... Wel, blijkbaar kon ik er na een paar dagen Dartmoor heel goed tegen.

Zee van gras

Dartmoor (vanuit Princetown).

Kaalgekapt en opgestookt in staalgieterijen. Leeg. Woest. Soldaten die oefenen. Zwart veen en witgebleekte beenderen. Geen mens. Geen dier. Zelfs geen insect. Koude noorderwind.
Doods.

Sprankelend stroompjes. Drinkwater voor heel Plymouth. Ponies en schapen. En allerlei vogels. Oeroud graniet. Wijds en onbegrensd. Ga waar je wil en maak je eigen pad. Koele bries.
Springlevend.

Sporen

Van Plymouth naar Princetown ging grotendeels over oude spoorwegen. De eerste tot Meavy loopt langs de Plym rivier. Zodra je de laatste verkavelingen van Plymouth verlaat (allemaal identieke rijtjeshuizen met een klein tuintje, nog erger dan de Nederlandse Vinex wijken) zit je in een soort Ardense vallei. Helder rivierwater, oude loofbossen, hier en daar een stukje rots... Maar dan zonder de campings en de fermettes. Alles puur natuur met massa's mogelijkheden voor wandelaars - fietsers - joggers - ...

Het tweede deel liep langs een andere spoorweg die een aantal granietgroeves bediende en Plymouth verbond met de gevangenis in Princetown. Ik heb hier geen deftig internet anders zou ik meteen googlen of Princetown eigenlijk geen opgepoetste versie is van "Prison town". En of die gevangenis ook het werkvolk voor de groeves moest leveren.

Die tweede oude spoorweg voerde me heel geleidelijk binnen op Dartmoor. Woest, kaal, leeg, een mix van veen, heide, granieten heuvels. Maar onaards mooi in de ondergaande zon - zo'n licht heb ik nog nooit meegemaakt.

Plymouth

Mijn plan was om de zaterdag in Dartmoor te stappen. Dat is een prachtig hoogveen- en heide gebied dat 10 km buiten Plymouth begint. Het kustpad volgen na Plymouth is bijna niet te doen in de winter, omdat twee essentiële ferrydiensten dan stilliggen.

Maar met het schitterende weer zagen heel veel mensen een weekeindje Dartmoor wel zitten en was alles volzet.
Dan maar een wandeling uitgezet door de haven en het groen ten zuiden van Plymouth (toch een grote stad ; iets als Gent).

Ik heb het me niet beklaagd. Ik kreeg natuurlijk ook wel mijn deel te zien van het industriële en ook het armere stadsdeel. Maar ook een paar prachtige valleitjes, mannen die met hun kendo-stok of hun skateboard of hun modelvliegtuigjes onvoorstelbare dingen doen en een schitterend strandje dat ik alleen met een koppel met twee lieve dochters moest delen. En niet te vergeten de zonsondergang vanop de Hoe, het park op de heuvel boven de haven. Samen met zeker 10000 anderen die hier ook van de avond kwamen genieten. Ikke met muts en handschoenen en de meeste locals met hoogstens een sweatertje extra want spierbundels en rondingen moeten zichtbaar blijven. Hoe doen die dat zonder klappertanden? Er stroomt hier toch nog een restje vikingbloed denk ik!

Laatste kilometers in Cornwall

Vandaag slaap ik in Plymouth. Dit ligt net in county Devon. Geeft toch een raar gevoel : weten dat de tocht al serieus over de helft zit en het einde langzaam dichterbij komt.

Een prachtige dag. De eerste dag met 's morgens een wit rijmlaagje op het gras.
Het landelijk hotelletje waar ik sliep had pas nieuwe eigenaars. Na zo'n 20 jaar als werknemer in de horeca hadden ze dit gekocht. Dat voorbeeld zet aan het denken natuurlijk...

Het leger hield vandaag geen schiettraining in Tregantle. Dus hier geen omleiding over een drukke verkeersweg. Leuk. Even verder moest ik toch de weg op. Bij laag tij kan je er over een prachtig strand... maar het was hoog tij. Ik probeerde om de kliffen tussen de stukken strand al klimmend te passeren. Ging vlot! Coasteering wordt dat hier genoemd. Het voelde goed aan om nog eens wat technische dingen te doen. Maar er waren simpelweg teveel stukjes klif en dus werd het de verkeerweg.

Maar daarna kwamen nog een prachtige ruwe afgelegen kaap, een hartelijk terugzien met een koppel lokale wandelaars die ik een paar weken geleden al zag, en Plymouth benaderen van zijn schoonste kant nl. het enorme kasteelpark van Mount Edgecumbe dat nu een provinciaal domein is. Maar zoveel groter en mooier dan de provinciale domeintjes bij ons.

De Heilige Veiligheid

Omlopen voor een stuk pad dat beschadigd of soms gewoon weg is door erosie - het hoort er bij op het Coast Path. Meestal is dat dan een klein klimmetje extra en is er echt een stuk pad verdwenen.

Maar op het stuk Looe - Crafthole hebben de lui van Cormac toch wel overdreven. (Cormac is een privaat bedrijf dat als enige het beheer van alle wegen in Cornwall doet. Dus tegelijkertijd ambtenaar en aannemer).
"Omwille van uw veiligheid hebben we het pad afgesloten. Gelieve de Diversion te gebruiken die op deze kaart staat". En dat alternatief blijkt 3 km smalle verkeersweg te zijn waar locals veel te hard rijden en waar een truck of tractor net tussen de 2 stenen muurtjes past en kruisen van een voetganger een stevige portie vertrouwen vraagt van de ene in de rijkunsten van de andere.

Hallo - veiligheid? 

Zodra het kon stak ik een paar weitjes over naar het verboden pad. Dat was nergens echt weggespoeld.  Alleen op een paar plaatsen een halve meter verzakt. Cormac had blijkbaar geen budget of gewoon geen zin in onderhoud en gebruikte dus maar het veiligheidsargument. Daar kan niets of niemand tegenop. Net als een bijbelvers een eeuw of twee geleden.